[Tysiące lat trzepiocąc się...]
Powst. Paryż.
Pierwodruk: Pisma 1911, t. 7, s. 228.
Dwa zdania prozą: „Tysiące lat trzepiocąc się w ziemi jak mucha w pajęczynie obwinęła się wszystkiemi jej żywiołami. Jakże ją wydrzeć”.
Autografy: MAM, rkp 46, s. 1 (fragm. prozy zapisany pod w. 15 wiersza „Bóg miłosierny wejrzał...”).
Wydania następne: Kat. MAM, s. 20.